Akcja zwalczania gruźlicy jako klęski społecznej.

Uświadamiano sobie, że akcja zwalczania gruźlicy jako klęski społecznej wymaga nie tylko zrozumienia i dobrej woli ludności, nie tylko dobrze przemyślanych, pozbawionych doktrynerstwa przepisów i rozporządzeń, dających się wykonać w praktyce, ale także wytężonego wysiłku finansowego państwa i społeczeństwa. Uznano, że funduszów, przeznaczonych na tę akcję, nie wolno dzielić niesłusznie ani zużywać niecelowo. Dążono zatem do stworzenia racjonalnego programu i planu całej organizacji przeciwgruźliczej z wybitnym działem społeczeństwa, przy tym tak skoordynowanego, by różne instytucje nie przeszkadzały sobie w pracy i by cała akcja w państwie osiągnęła największe wyniki przy rozporządzalnych funduszach. Niestety, pomimo prac w kierunku uzdrowienia pod tym względem stosunków, które panowały w organizacji walki z gruźlicą, nie uległy one do r. 1939 poprawie od czasu prób, podjętych na I Ogólnopolskim Zjeździe Przeciwgruźliczym w Krakowie w r. 1926. Nie posunęło tej sprawy naprzód utworzenie w r. 1927 z inicjatywy Polskiego Związku Przeciwgruźliczego osobnej komisji znawców z ramienia Związku i Ogólnopaństwowego Związku Kas Chorych ani uchwała IV Ogólnopolskiego Zjazdu Przeciwgruźliczego w r. 1931 o najrychlejszym sprzężeniu akcji przeciwgruźliczej, prowadzonej przez instytucje rządowe, samorządowe, społeczne i zakłady ubezpieczeń społecznych. Wyjątek stanowiła Łódź z jej “Radą Naczelną Walki z Gruźlicą”, która jako emanacja Zarządu Miejskiego, Kasy Chorych i Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci obejmowała swoją działalnością miasto Łódź. Zdano sobie wreszcie sprawę, że kierownictwo całej akcji przeciwgruźliczej, musi być na drodze ustawodawczej skupione w jednej instytucji, dla której powinno się tworzyć trwałe podstawy finansowe, a w której czynniki społeczne byłyby należycie reprezentowane z głosem decydującym. [hasła pokrewne: ,wkładki sfp, Kabiny Sanitarne, salon fryzjerski mokotów ]