Quest for a HIV-1 Vaccine – Moving Forward

Szczepionki były historycznie najskuteczniejszymi interwencjami biomedycznymi w zwalczaniu globalnych chorób zakaźnych. Opracowanie bezpiecznej i skutecznej szczepionki przeciw ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności typu (HIV-1) jest zatem priorytetem badawczym o znaczeniu krytycznym. Chociaż inne działania profilaktyczne w zakresie HIV-1 oparte na ograniczeniu ryzyka behawioralnego, obrzezaniu mężczyzn, miejscowych mikrobicydach, profilaktyce przedawkowania i leczeniu jako profilaktyce miały znaczny wpływ na szybkość transmisji wirusa HIV-1, jest prawdopodobne, że szczepionka będzie potrzebna do zakończenia globalnego działania. Epidemia HIV-1. Wyzwania związane z opracowaniem profilaktycznej szczepionki przeciw HIV-1 są jednak niespotykane w historii wakcynologii. Po pierwsze, HIV-1 wykazuje ogromną globalną różnorodność genetyczną, a także zdolność mutacyjną, która może uchronić zarówno humoralną, jak i komórkową odpowiedź immunologiczną. Wytwarzanie antygenów szczepionkowych, które wywołają immunologicznie istotne i ogólnie reaktywne krzyżowo odpowiedzi odpornościowe, stanowi zatem duże wyzwanie. Po drugie, HIV-1 szybko integruje się z genomem gospodarza i tworzy utajony rezerwuar, którego nie można wyeliminować konwencjonalnymi lekami przeciwretrowirusowymi lub swoistymi dla wirusa odpowiedziami odpornościowymi. W związku z tym najprawdopodobniej szczepionka będzie musiała indukować silne i funkcjonalne przeciwciała swoiste wobec wirusa, które blokują ustalenie początkowej infekcji, a także wysoki poziom limfocytów T do kontroli wirusologicznej. Po trzecie, nie ma znanych przykładów spontanicznego usuwania klirensu HIV-1 za pośrednictwem układu odpornościowego, wskazującego na naturalną odporność, a zatem dokładne typy odpowiedzi immunologicznych, które muszą być indukowane przez szczepionkę, nie są dobrze poznane. Po czwarte, chociaż ostatnio odkryto serię szerokich i silnie neutralizujących przeciwciał monoklonalnych, takie przeciwciała są indukowane tylko w podgrupie osób zakażonych HIV-1 po kilku latach zakażenia i typowo wykazują rozległą hipermutację somatyczną. Obecnie nie istnieje żadna metoda indukowania takich przeciwciał przez szczepienie.
W ciągu ostatnich 30 lat w badaniach klinicznych skuteczności oceniano tylko cztery koncepcje szczepionek przeciwko HIV-1. Względna niedostatek takich badań mówi o ogromnych wyzwaniach naukowych i logistycznych związanych z opracowaniem szczepionki przeciwko HIV-1. Platformy szczepionek, które zostały ocenione w badaniach skuteczności obejmowały oczyszczone białka otoczki HIV-1 (Env), rekombinowane adenowirusy i wektory pokswirusów oraz szczepionki z plazmidowym DNA. Pierwszą oceną była szczepionka AIDSVAX Env gp120, która została przetestowana w dwóch badaniach skuteczności w trzech fazach w Stanach Zjednoczonych i Tajlandii. W 2003 r. Stwierdzono brak skuteczności w badanych populacjach.1,2
Drugą koncepcją, którą oceniano, był wektor serotypu 5 (Ad5) adenowirusa wyrażający wewnętrzne białka Gag, Pol i Nef. Ta szczepionka została pokazana w badaniu skuteczności fazy 2b w Ameryce Północnej i Południowej w 2007 roku, nie wykazała skuteczności i faktycznie mogła zwiększyć ryzyko nabycia HIV-1 w niektórych podgrupach. Równoległe badanie z udziałem tej samej szczepionki w Południowej Afryce zakończone wkrótce po rozpoczęciu, a niezauważone obserwacje wykazały również zwiększone wskaźniki zakażenia HIV-1 u szczepionych.
Trzecią koncepcją, która została oceniona, był schemat szczepionki przeciwko prime-boost, który obejmował wektor ALVAC z wirusa ospy kanarkowej, a następnie białka Env gp120 AIDSVAX
[patrz też: stacja dializ, wyrównywanie ciśnienia w uszach, przychodnia medyk rzeszów ]