Obraz kliniczny i przebieg psychozy.

Obraz kliniczny i przebieg. I tutaj można mówić o przebiegu w trzech stadiach, chociaż właściwie tylko drugie jest znamienne. Pierwszy okres zwiastunów zdaje się nie zawierać nic swoistego. Chorzy skarżą się na złe samopoczucie, na bóle głowy i darcie w członkach, na brak apetytu lub zaburzenia przewodu pokarmowego, na bezsenność i męczące sny, na zawroty i uderzenia krwi do głowy, zdradzają też nadwrażliwość i drażliwość. Neurologicznie – o ile myśli się w ogóle o potrzebie takiego badania – nie stwierdzono nic szczególnego, czasem podobno tkliwość pni nerwowych.Świadomość w tym okresie zdaje się być nie zmieniona. Po kilku najwyżej dniach takich skarg neurastenicznych, rozwija się dość nagle pełny obraz psychozy. Świadomość chorego zamąca się głęboko, staje się on lękliwy i drażliwy, albo czasem podniecony jakby maniakalnie. Bardzo szybko pojawia się daleko posunięta dezorientacja w miejscu, czasie i otoczeniu przy dobrze zachowanej orientacji we własnej osobowości. Wszystko dokoła wydaje się choremu dziwne, tajemniczo zmienione. Chory ze strachem i zaintrygowaniem dopytuje się, co się tu dzieje, skąd on się tu wziął, co to wszystko znaczy. Od samego początku uderza bezradność chorego, objaw który uznać trzeba za osiowy. Wbrew twierdzeniom wielu autorów podkreślić trzeba, że omamy nie są znamienne dla tej psychozy, chociaż przyznać trzeba, że obraz kliniczny splątania często rozwija się z majaczenia lub z nim się splata. Dlatego też wielu autorów mówi o omamach czy to wzrokowych, czy innych. Chorzy odczuwają pęd do gadania, które staje się coraz bardziej bezładne. Początkowo wygląda to jak gonitwa myśli, z wyraźną chwiejnością afektywną, u jednych z przewagą nastroju płaczliwego, u innych z domieszką zaczepności, napastliwości, nawet jakby ekspansywności wśród objawów wzmożonego samopoczucia. Wkrótce jednak bezładna ta gadanina zaczyna coraz bardziej przybierać cechy znamienne porozrywanych związków myślowych (incohaerentia) – drugi osiowy objaw amencji. Wypowiedzi chorego usprawiedliwiają w pełni określenie zamęt. Ten sam wyraz nadaje się dla określenia ruchów i działań chorego, które stają się chaotyczne, bezcelowe, niepowiązane. Słusznie zwracano uwagę na organiczny charakter tych hiperkinez, które mają w sobie coś z pląsawicy, z ruchów pseudospontanicznych, z towarzyszeniem stereotypii ruchowych, grymasów, iteracji i parakinetycznych ruchów wyrażeniowych. [podobne: klinika ceglana, praca olx jarocin, rodzinna polipowatość gruczolakowata ]