Melancholia.

Do obrazu klinicznego melancholii mogą należeć również natręctwa myślowe, np. natrętne obawy, aby nie zabić kogoś najbliższego, również natręctwa treści świętokradczej, koprolalnej itd. W poronnych przypadkach nie tylko zwiastuny, lecz i sam zespół psychotyczny może przebiegać pod postacią neurastenii. Chorzy póki mogą, usiłują zwalczyć narastającą depresję pracą, już jednak w średnio ciężkich przypadkach stają się niezdolni do wszelkich wysiłków, także czas spędzają bezczynnie, gryząc się swoimi myślami. Stany zahamowania mogą się wzmagać aż do osłupienia.Z takiego stanu wyrywa czasem chorych nagłe podniecenie psychoruchowe (mptus melancholicus). Trzeba się jednak upewnić, czy nie chodzi tu o katatonię. Natomiast stany podniecenia psychoruchowego z głośnymi oznakami rozpaczy (melancholia agi tata seu activa) są rozpoznawczo pewniejsze. Zdarzają się one najczęściej w zespołach depresyjnych inwolucyjnych. Lęk jest podstawowym objawem ciężkiej melancholii, zwłaszcza endogennej. Bez stwierdzenia tego objawu, nie powinno się rozpoznawać cyklofrenii. Objaw ten może być zaznaczony przynajmniej w postaci niepokoju. Jeżeli lęku brak, to chodzi raczej o zespół depresyjny psychonerwicowego pochodzenia, wywołany czynnikami reaktywnymi. W obrazie klinicznym góruje wówczas przygnębienie z apatią lub hipopatią, -ze skargami hipochondrycznymi i neurastenicznymi, przesytem życiowym, czynnościowymi zaburzeniami zdolności przypominania, zanikiem zapału do pracy, zmęczeniem po najlżejszych wysiłkach zarówno fizycznych, jak i umysłowych. Chorzy ci skarżą się często na poczucie własnej obcości (depersonalisatio). Jak w endogennej depresji, tak i tutaj, jednakże nie w tym samym stopniu radość życia zanika, uczucia wyższe mogą ulec przytępieniu, spostrzeżenia mogą zatracić swoją intensywność, barwność i żywość. [patrz też: hostessy fordanserki, blachodachówki gontopodobne, Fordanserki ]