Kolonie lecznicze.

Dla zwalczania gruźlicy węzłów chłonnych powołano do życia kolonie lecznicze w miejscowościach kąpieliskowo-klimatycznych. Powstały one w Busku (kąpiele siarczano-słone), Ciechocinku (solanki), Inowrocławiu (solanki), Rabce (kąpiele solankowo- jodowe), Rymanowie (solanki), Solcu (kąpiele siarczano-słone) i innych. Wśród nich na czoło wybiła się czynna cały rok Kolonia lecznicza dziecięca w Busku im. dra med. rektora J.Brudzińskiego przy zdroju w Busku – Górka. Powstała ona głównie dzięki niezmordowanym wysiłkom dra Szymona Starkiewicza. Wzorowe sanatorium dzienne posiadała Warszawa w Amelinie przy I Miejskiej Stacji Higieny Zapobiegawczej. Jako jedno z pierwszych powstało takie półsanatorium także w Busku przy kolonii leczniczej Górka. Prócz kolonii, półkolonii, ogrodów miejskich i podmiejskich ogródków robotniczych powołano do życia prewentoria, szkoły na otwartym powietrzu, sanatoria i zwrócono szczególną uwagę na poradnie przeciwgruźlicze jako na centralne ogniwo w łańcuchu instytucji: przeciwgruźliczych. Prewentoriów w d. 1. L 1937 mieliśmy 28 z liczbą łóżek 2.078. Tak mała pojemność była przyczyną, że czas pobytu dzieci w prewentorium trwał zwykle tylko od 1 do 3 miesięcy. Wydział Opieki Społecznej i Zdrowia Publicznego rozszerzył wskazania do wysyłania dzieci do prewentorium przez kierowanie następujących ich kategorii: 1. dzieci ze środowisk gruźliczych; 2. dzieci po przebytych naciekach okołoogniskowych, po wysiękowym zapaleniu opłucnej po rumieniu guzowatym; po wysiękach w miąższu płucnym, jeżeli od chwili wysiewu nie upłynęło 2-3 lat; 3. dzieci, u których systematycznym badaniem odczynów tuberkulinowych stwierdzono zakażenie się gruźlicą w ostatnich 2 latach; 4. w miarę możności dzieci, które przestały stykać się z chorym na gruźlicę wykrztuszającym prątki, zwłaszcza dziewczęta przed dojrzewaniem płciowym. [podobne: kocanki piaskowe, zomikos, eksenatyd ]