Ciężkie stany somnambulizmu.

Ciężkie stany somnambulizmu polegają na wstawaniu śpiącego i wykonywaniu szeregu skoordynowanych czynności zupełnie jak w zamroczeniu jasnym. Jeżeli śpiący nie ocknie się samorzutnie z tego stanu, to zwykle powraca do łóżka albo układa się do snu gdziekolwiek. Po obudzeniu rano tych przeżyć nie pamięta. Mechanizm snu hipnotycznego jest analogiczny, z tym że niepamięć zależy od sugestii hipnotyzera. Prawdopodobnie zamroczenia histeryczne są sprzężeniem zjawisk histerycznych z zamroczeniem omawianego typu.4. Także w upojeniu sennym sensorium jest w wysokim stopniu przyćmione. Przypadki te polegają na nagłym przebudzeniu się z głębokiego snu z dojściem do głosu osobowości rozszczepiennej. W stanie takim osobnik zdolny jest do gwałtownych działań, których następstwa nierzadko rozważać musi sąd karny. Stany te trwają bardzo krótko, niekiedy tylko kilka minut, w ciągu których osobnik, całkowicie zdezorientowany w sytuacji i w otoczeniu, może dokonać czynów przestępczych: zabójstwa, ciężkiego uszkodzenia ciała, zdemolowania urządzeń, może się też targnąć na swoje życie. Logre (1961) nadal tej psychozie nazwę zespołu Elpenora od imienia jednego z towarzyszy Odysseusa, który przebudziwszy się wpadł przez nikogo nie sprowokowany w stan wściekłości, po czym spadł z wysokości i zabił się. Zdaje się, słuszniejsza nazwa byłaby: zamroczenie senne, najprawdopodobniej bowiem chodzi tu o stan pomroczny. Rzadkie te psychozy nie są jeszcze dokładniej zbadane, nie ustalono zwłaszcza ich tła padaczkowego. Są raczej polietiologiczne. Niektórzy wątpią w odrębność nozograficzną tych psychoz. Uderza ich podobieństwo do stanów pavor nocturnus, które przeważnie mogą nie mieć nic wspólnego z padaczką i ustępują łatwo, jak wyżej wspomniałem, po wyrównaniu niedoboru glikozy. [przypisy: wzorcowanie przyrządów pomiarowych, metamina, mineralne kosmetyki ]