Motywacja chorych maniakalnych.

W przeciwieństwie do hebefreników, można motywację chorych maniakalnych zrozumieć. Dopiero w stanie szału stają się oni nieznośni: hałasują w nocy, są zaczepni, napastliwi, ordynarni, śpiewają, błaznują, klną, przeżywają, drą, niszczą, skaczą, tańczą, są gadatliwi aż do słowotoku i gonitwy myśli. Nawet przy największym wyżywaniu się ruchowym, bezsenności i gadaniu aż do chrypki chorzy nie okazują zmęczenia. Przy wzmożonym samopoczuciu wypowiadają przechwałki, które brzmieć mogą jak urojenia wielkościowe, jednakże konfabulacjom tym jest brak trwalszej siły przekonania. U chorych otępiałych przechwałki te nabierają czasem wyraźnych cech urojeniowych, tak że jakby mocno wierzyli w wytwory swoich konfabulacji i nie dają sobie ich wyperswadować. Także idee prześladowcze, wypowiadane przez chorych w związku z ciągłymi zatargami z otoczeniem, raczej rzadko są prawdziwymi urojeniami, tj. fałszywymi sądami, którym towarzyszy przekonanie o ich słuszności i oporności na wszelkie perswazje. Idee prześladowcze i pieniacze chorych maniakalnych wypływają raczej z uczuć zemsty w stosunku do wrogów. Czasem jednak widuje się i prawdziwe urojenia prześladowcze, chociaż nie miewają one cech trwałości. Zwłaszcza kobiety bywają nadmiernie pobudzone płciowo i uderzają swoim wyzywającym, pretensjonalnym, bezwstydnym zachowaniem, również gdy zespół maniakalny wystąpi w przebiegu zmian starczych mózgu. Czas trwania psychozy bywa rozmaicie długi, od kilku dni do wielu lat. Mimo że podstawowe cierpienie somatyczne trwa nadal, zespół maniakalny nawarstwiony może samorzutnie albo pod wpływem leczenia każdej chwili ustąpić, kiedy indziej może zaś przetrwać sprawę podstawową. Koniec bywa krytyczny lub lityczny. Zespół maniakalny cyklofreniczny może bezpośrednio z dnia na dzień przejść w zespół depresyjny. [podobne: hostessy fordanserki, producent bram przemysłowych zachodniopomorskie, Fordanserki]