Sanatorium-szpital kolonii w Papworth.

W Anglii powstały osiedla w pobliżu niektórych sanatoriów, przeznaczone dla przypadków gruźlicy przewlekłej nieuleczalnej. Wzorem ich może być kolonia stała w Papworth. Zajmuje ona obszar 140 hektarów i składa się: 1. z sanatorium-szpitala; 2. z oddziału, w którym chorzy wprawiają się do pracy i 3.z osiedla przeznaczonego na stały pobyt. Sanatorium-szpital kolonii w Papworth przyjmuje chorych na gruźlicę, po uzyskaniu dostatecznej poprawy przekazuje ich oddziałowi drugiemu, a przypadki ciężkie zatrzymuje aż do śmierci. W oddziale drugim chorzy mieszkają w budynkach o jednej izbie, której ściany mogą być podnoszone dla należytego przewietrzania. Chorzy wprawiają się tutaj stopniowo w swym zawodzie, nie pobierając początkowo za pracę żadnego wynagrodzenia. Mniej więcej po pół roku pracy chory opuszcza oddział, drugi i osiedla się na stale w osiedlu przy sanatorium, pozostając pod dalszą jego opieką. Sanatorium kontroluje stale także otoczenie chorego, by nie przeoczyć najwcześniejszych objawów zakażenia. W przypadku zakażenia a także w razie pogorszenia się stanu chorego sanatorium wkracza z odpowiednimi zarządzeniami. Praca bywa zwykle wspólna, umożliwiająca udział w niej nawet przy odzyskaniu przez chorego niewielkiego stopnia zdolności do pracy. Ponieważ praca ta nie może wytrzymać konkurencji z pracą ludzi zdrowych, przeto społeczeństwo przychodzi osiedlom z pomocą w zrozumieniu, że przez to usuwa się źródło zakażenia w miastach. Osiedla dla chorych na gruźlicę są niezmiernie kosztowną metodą walki z gruźlicą i nawet w Anglii mają wielu przeciwników. Zresztą oparte są one na zasadzie dobroczynności i obejmują tylko nieznaczny odsetek chorych. [hasła pokrewne: kocanki piaskowe, zomikos, urobilinogen w moczu norma ]