Ustawy i rozporządzenia przeciwgruźlicze.

Ustawy i rozporządzenia brały pod swoją opiekę macierzyństwo i niemowlęta, karmione przez własne matki i przez karmicielki obce. Ustawa o ubezpieczeniu społecznym od chorób z dnia 28. III. 1933 r. udostępniała leczenie gruźlicy szerokim masom ubezpieczonych. Osobne rozporządzenia i przepisy normowały statuty i regulaminy poradni przeciwgruźliczych, prewentoriów, półsanatoriów i sanatoriów dla chorych na gruźlicę. Rozporządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 1. VIII. 1936 wprowadziło od 1. IX. 1936 r. obowiązkowe badanie kandydatów do państwowych szkół akademickich. Rozporządzenie to nie było uzupełnione obowiązkiem okresowego badania uczniów tych szkół. Nie wydano też przepisów, by kandydaci do obozów pracy oraz w ogóle zatrudnieni w większych zbiorowiskach ludzi byli również przymusowo poddawani obowiązkowemu badaniu dla wyłączenia chorych na gruźlicę. W rozporządzeniach nie pominięto i gruźlicy bydlęcej. Główne rozporządzenia jej dotyczące nakładały na właścicieli obowiązek zgłaszania przypadków gruźlicy otwartej (wymienia, płuc, macicy, jelit) bydła rogatego i odosobnienia chorej sztuki. Starosta miał obowiązek zarządzić zbadanie takiej sztuki przez weterynarza, mógł zarządzić także badanie sztuk podejrzanych. Bydło z gruźlicą otwartą oraz podejrzane o nią powinno było być nie tylko odosobnione, ale i znakowane. Wojewoda miał prawo zarządzić zabicie chorej sztuki, a w przypadku gruźlicy wymienia był obowiązany wydać takie zarządzenie, przy czym właściciel otrzymywał odszkodowanie w wysokości 4/5 wartości szacunkowej. Rozporządzenie nakazywało niszczenie mleka krów z gruźlicą wymienia i wyjaławianie mleka krów z innymi postaciami gruźlicy otwartej. [patrz też: , olejek makadamia, medycyna estetyczna, foteliki dla dzieci ]